زیست شناسی و بیوانفورماتیک

ترجمه:فرشته نوروزی

There is no need to reinvent the genetic wheel

در این پژوهش از بزاق انسان،گوریل،اورانگوتان و میمون سبز آفریقایی برای بررسی تکامل استفاده شده است.

ژن MUC7 پروتئینی بلند ،نازک و مشابه با ستون فقرات انسان را بیان می کند که سازنده ی بزاقی لزج ،چسبنده و دارای مقاومت است.گوریل کمترین تعداد کپی از این ژن را دارد(5-4) نسخه و بیشترین تعداد برای میمون سبز آفریقایی می باشد(12-11) نسخه و انسان هم دارای (6-5) نسخه می باشد.

تمامی این اطلاعات بدست آمده نشان می دهد این تعداد کپی از ژن MUC7 یک مزیت تکاملی برای پستانداران به شمار می آید ورفته رفته در طول تکامل به توانایی های آن افزوده شده از جمله:توانایی اتصال به میکروب ها که موجب کاهش ابتلا به بیماری های میکروبی می شود.

جالب توجه است که MUC7 با تکرار دستورالعمل های ژنتیکی این امکان را به بزاق می دهد که موجب تسهیل در صحبت کردن، جویدن و دیگر عملکرد های حیاتی شود.

https://www.sciencedaily.com/releases/2016/08/160825113228.htm

۰۵

شهریور

۰ نظر

۱

۰

بیولوژیست

تسریع التیام زخم ها

بسم الله الرحمن الرحیم

نویسنده : آرمینا جعفری

چسب زخم الکترونیکی جایگزینی برای آنتی بیوتیک هاست:
محققان به این ابداعی بسیار امیدوار هستند، زیرا می تواند جایگزینی برای استفاده از آنتی بیوتیک ها باشد .استفاده از بانداژ برای جلوگیری از ورود میکروب ها به داخل زخم و بدتر کردن اوضاع سلامت فرد مجروح اهمیت زیادی دارد، اما آیا می توان کاری کرد که بانداژها نقش فعال تری ایفا کرده و شرایط را بهبود بدهند؟
به تازگی تحقیقی انجام گرفته که امکان ساخت بانداژهای التیام زخم را به واقعیت نزدیک تر ساخته است، بدین ترتیب که شیوه ای برای تحریک الکتریکی جهت کشتن اکثریت باکتریوم مقاوم به چند دارو که غالباً در عفونت های مقاوم به درمان مشاهده می شود را ارائه می دهد..
تحریک الکتریکی از مدت ها پیش به عنوان یکی از روش های تسریع التیام زخم ها مورد توجه بوده است اما اینکه شیوه کار این روند چگونه است همیشه معلوم نبوده است. بااین وجود مطالعه ای که اوایل سال جاری انجام گرفت نشان داد در نتیجه تحریک الکتریکی روندی که آنژیوژنز نامیده می شود فعال می گردد، که موجب تقویت رگ های خونی جدید شکل گرفته و جریان خون به ناحیه مود نظر شود..
به نظر محققان دانشگاه دولتی واشنگتن، حداقل بخشی از پاسخ در نتایج حاصل از واکنش الکتروشیمیایی نهفته است که به هنگام اِعمال جریان رخ می دهد. تیم محققان دریافتند طی این روند هیدروژن پراکسید در سطح الکترود شکل می گیرد و به عنوان عامل ضدعفونی کننده به خوبی امتحان خود را پس می دهد..
تیم محققان از جریان الکتریسیته روی لایه ای از باکتری استفاده کردند و ظرف 24 ساعت تمام باکتری ها کشته شدند و اندازه باکتری نیز به یک ده هزارم اندازه اصلی خود رسید. این راهبرد همچنین روی بافت خوک نیز مورد مشاهده قرار گرفت و بیشتر باکتری ها را بدون باقی گذاردن اثر منفی روی بافت سالم اطراف از بین برد..
محققان با مشاهده نتایج امیدوار کننده مزبور از پارچه کربنی رسانا برای ساخت داربست الکترویکی استفاده کردند که مشابه بانداژ الکترونیکی است. آنها دریافتند عبور دادن جریان الکتریکی از میان پارچه منتهی به تولید مداوم هیدروژن پر اکسید لازم برای کشتن باکتری ها می شود..
به گفته هالوک بینال، نویسنده همکار مقاله "بسیاری همین روش ساده را پیش از این امتحان کرده اند و برخی اوقات هم جواب گرفته اند، و برخی اوقات خیر. ما واکنش های الکتروشیمیایی را کنترل کردیم و به همین خاطر هم جواب گرفتیم.."
محققان امید بسیاری به راهبرد خود بسته اند زیرا معتقدند که می تواند جایگزینی برای آنتی بیوتیک ها باشد. استفاده گسترده از آنتی بیوتیک ها موجب تولید گونه هایی از باکتری های مقاوم به درمانشده است که معالجه آنها مشکل است، اما به گفته محققان حتی این دسته باکتری ها هم نمی توانند در برابر درمان تحریک الکتریکی مقاومت کنند.
دانشمندان دانشگاه واشنگتن تقاضای کسب مجوز ثبت را برای روش ابداعی خود مطرح ساخته اند و اکنون بدنبال تقویت داربست و آزمودن آن بر روی سایر گونه های باکتریایی هستند.
ایبوپروفن را همه به خوبی میشناسیم.مسکنی است که به طور شگفت انگیزی درد را از بین میبردمحققان مدعی هستند ، چسب زخمی ساخته اند که حاوی ایبوپروفن بوده و در عرض 12 ساعت درد را از بین میبرد.
برای انجام این پروژه دانشمندان دانشگاه واریک در انگلستان با شرکت مدهرانت که در زمینه دارو تحقیق می‌کند، تیم مشترکی تشکیل دادند و چسب شفافی را تولید کردند که از یک پلیمر ماتریسی ساخته شده و حاوی دارو است. آن‌ها می‌گویند محصول جدید حاوی ۳۰ درصد دارو است که از محصولات قبلی به مراتب بیشتر است. مثلا ژل‌های ایبوپروفن تا قبل از این بیشترین مقدار دارو را با حداکثر ۱۰ درصد داشتند.
شاید این حجم دارو برای بدن زیاد به‌نظر برسد ولی تیم تحقیقاتی یادشده موفق شده‌اند تا با چسب جدید این مقدار را در طول یک زمان مشخص به‌طور آهسته و پیوسته به بدن بیمار تزریق کنند؛ به این ترتیب که ایبوپروفن بعد از قرار گرفتن روی پوست در طی ۱۲ ساعت در بدن پخش می‌شود. گفته می‌شود که میزان چسبندگی آن بسیار زیاد است و زمانی‌که به پوست می‌چسبد به سختی کنده می‌شود. همین قدرت چسبندگی باعث می‌شود که ایبوپروفن به‌راحتی تکان نخورد در نتیجه راحت‌تر می‌تواند مقدار مصرف را کنترل کند. هم‌چنین این مسئله باعث می‌شود که در طول روز نیاز دوباره به استفاده از این چسب نباشد. چسب جدید می‌تواند برای کسانی‌که از دردهای موضعی مزمن مانند آرتروز و درد کمررنج می‌برند بسیار کارآمد باشد و از محبوبیت بالایی برخوردار شود.
از طرفی داشمندان مکزیکی این عمل را از نگاهی دیگر دنبال کرده و به سراغ اپیدرم پوست رفتن.
. محققان دانشگاه خودمختار ملی مکزیک (UAEM) و مرکز تحقیقات علمی یوکاتان در تحقیقات خود، کراتینوسیت‌هایی که در آزمایشگاه رشد داده شده بودند را ایزوله و سپس به این برچسب پانسمان‌مانند اعمال کردند. کراتینوسیت‌ سلول‌ اصلی سازنده اپیدرم است. زمانی که این برچسب بر روی زخم‌های سوختگی قرار می‌گیرد، سلول‌ها را درست به مکان زخم اعمال می‌کند؛ سلول‌ها در این محل، پروتئین‌های تحریک‌کننده رشد پوست را تحریک می‌کنند.
زمانی که این ماده به زخم‌های سوختگی‌ کوچک در خرگوش‌ و موش‌ اعمال شد، زمان التیام آن‌ها تا 50 درصد کاهش یافت. چون این برچسب از لحاظ زیستی به آسانی در مکان زخم تجزیه می‌شود، نیازی به تعویض آن وجود ندارند. دانشمندان هم‌اکنون به دنبال آزمایش این برچسب زیستی بر روی حیوانات بزرگ‌تر و سپس انجام آزمایشات بالینی بر روی انسان‌ها هستند. قرار است شرکت مکزیکی Rubio Pharma and Associates این ماده را تحت نام Epiderm-pro تجاری‌سازی کند.
اینجانب آرمینا جعفری سال سوم جانور شناسی دانشگاه گلستان نظریه خود را برپایه ادقام و به روز رسانی نظریه محققان چسب زخم هوشمند ارائه میدهم:
با داشتن مسکن هایی قوی از قبیل ایبوپروفن در سطح چسب زخم میتوان زمان بهبود را به 50 درصد کاهش داد و با اسفاده از افزودن اپیدرم پوست به چسب زخم باز هم میتوان به زمان التیام سرعت بخشید. میتوان این دو کارایی را کنار هم داشت و روی یک چسب تهیه کرد..بنده بر این باورم که علاوه بر این ها میتوان سنسور هایی از دما را روی چسب قرار داد تا با بالا رفتن میزان دارو در بدن با حسگر دما ، دمای بالا رفتن بدن را با نسبت بالارفتن دارو در بدن تنظیم کزد و با روشن شدن چراغ حسگر در سطح خارجی چسب مقدار داروی مورد نیاز زخم را سنجید.
این کار ها را باید روی ابعاد مختلف چسب امتحان کرد.برای جراحت ها و درد های موضعی مختلف.
بنده این عقیده را دارم که میتوان این نظریه را در کشور عزیزمان عملی کرد و یکی از افرادی که به این نظریه خواهد پرداخت و به واقعیت تبدیلش کند خودم هستم.
با تشکر از استاد راهنما: جناب اقای دکتر محسنی از دانشگاه گلستان

۱۱

مرداد

۱ نظر

۱

۰

بیولوژیست